Tag: Krzysztof Szymoniak

Wraz z końcem roku dotarliśmy do ostatniego, grudniowego odcinka cyklu Krzysztofa Szymoniaka, czyli projektu 365. Archeologia Pamięci. Gniezno 2022. Tak autor opisuje ostatni miesiąc 2022 roku:

„Dziękuję po raz ostatni wszystkim Czytelnikom za trud lektury mojego „dziennika wspomnień”. Fakty są nieubłagane – oto rok kalendarzowy dobiega końca, rok obrzędowy dobiega końca i dobiega końca także mój rok literacko-fotograficzny. Oczywiście o Gnieźnie można pisać nadal, o Gnieźnie można rozmawiać przy wielu okazjach, Gniezno ciągle jest do poznawania na wiele sposobów. A ja w Gnieźnie? Ja z Gnieznem? Gniezno jako moje miejsce na ziemi? Mieszkałem w Kępnie, gdy byłem dzieckiem uczącym się czytać i pisać. Wiedziałem wtedy, że istnieje miejscowość Gniezno i że jest to rodzinne miasto mojego ojca. Pierwszy raz zobaczyłem Gniezno na własne oczy, kiedy przyjechałem tu z Kępna na Pierwszą Komunię mojego kuzyna Marka Szymoniaka. Pamiętam, że na tę okazję kępiński krawiec uszył mi piękny niebieski garnitur. Po powrocie do Kępna nie myślałem o tym, że kiedyś opuszczę to małe miasto. Wszystko jednak rozegrało się w roku 1968 i 1969, kiedy to ojciec wrócił do siebie, a my (jego rodzina) wraz z nim. I szybko wrośliśmy w to miasto. Tylko matka, kępnianka z urodzenia, nigdy nie przyzwyczaiła się do Gniezna, choć spędziła w nim 44 lata swojego długiego życia. Kończąc opowieść o własnych latach spędzonych w Gnieźnie mogę z czystym sumieniem powiedzieć, a właściwie napisać: TO BYŁ DOBRY, CIEKAWY CZAS, ale muszę też dodać: są w tej przeszłości sprawy i czyny, których się wstydzę, za które przepraszam, które mogę zapisać na konto swojej głupoty, ale i ciemnej strony własnej duszy. Cóż – nikt nie jest doskonały.” (K. Sz.)

365 ARCHEOLOGIA PAMIĘCI. GNIEZNO 2022 – GRUDZIEŃ

Kolejne części znajdziesz tutaj.

Nieuchronnie zbliżamy się do końca roku. To już jedenasta część cyklu Krzysztofa Szymoniaka, czyli projektu 365. Archeologia Pamięci. Gniezno 2022. Tak autor zapowiada listopad:

„Tradycyjnie już po raz kolejny dziękuję wszystkim Czytelnikom za trud lektury mojego „dziennika wspomnień”. Nie da się ukryć, że aktualny, listopadowy, czyli przedostatni odcinek tych zapisków, nie jest już kroniką wypadków miłosnych i zdarzeń politycznych (bo te w pewnym wieku przestają zaprzątać ciało i duszę), ale ciągle jeszcze jest ponadczasowym ciągiem przemyśleń i refleksji, postanowień i konstatacji, których tematem bywa głównie życie w mieście średniej wielkości o historii wielkiej i przyszłości niewątpliwej – jeżeli oczywiście Rosja Putina nie zbombarduje, nie zdemoluje i nie wywiezie na wschód (jak już bywało w przeszłości) nas i naszego świata w imię odwiecznej mocarstwowej dewizy: „Po co macie mieć lepiej niż my!”. A o czym jest odcinek listopadowy? O przemijaniu, umieraniu i cmentarzach. O mieście, z którego kiedyś wyjeżdżało się na zawsze. O ulicy Wiosny Ludów (ballada). O tym, jak zmienia się oblicze miasta i co z tego trafia do wielkich ksiąg – encyklopedii i monografii. O tym, kogo można poznać, gdy mieszka się jakiś czas gdzie indziej.  O datach historycznych, które wpisują się w prywatne biografie. O tym, że wszędzie jest tak samo, tylko trochę inaczej. I o paru innych drobiazgach. Udanej lektury Wam życzę!” (K. Sz.)

365 ARCHEOLOGIA PAMIĘCI. GNIEZNO 2022 – LISTOPAD

Kolejne części znajdziesz tutaj.

Przed Państwem dziesiąta część cyklu Krzysztofa Szymoniaka, czyli projektu 365. Archeologia Pamięci. Gniezno 2022. Tak autor opisuje październik:

„Tradycyjnie już po raz kolejny dziękuję wszystkim Czytelnikom za trud lektury mojego „dziennika wspomnień”.  Cóż, aktualny, październikowy odcinek zapisków to już druga dekada XXI wieku, na której kończę swoje memuary, choć książka będzie miała jeszcze LISTOPAD i GRUDZIEŃ. Tyle się dzieje wokół nas, tyle spraw pięknych i ważnych trzeba by nazwać, a przecież to nie wszystko, bo „wszystko” jest raczej metaforą niż konkretem. Wspominam, przypominam, odwołuję się do tego, co minione, ale też ciągle przytulam do serca te chwile, gdy uśmiechaliście się do mnie, gdy byliście ze mną, gdy wierzyliście w moje umiejętności. A przecież czasem wchodzę tu i tam, bywam gdzieś lub gdziekolwiek, i co? Właśnie! Wszędzie tam zdarza się, że TU i TERAZ spotykam mądrych, pięknych, zdolnych, pracowitych, optymistycznie nastawionych do życia, utalentowanych, które i którzy rozpoznają mnie, a nawet podają mi rękę, pytają „Jak leci?”, „Co słychać?”, „Nad czym pan teraz pracuje?”. Wniosek? Nigdzie, poza własnym miastem, tak Cię nie potraktują. Tylko w swoim mieście będziesz rozpoznany i zaakceptowany (lub szczerze nielubiany, jeśli dasz powód do takiego nielubienia). Wszędzie indziej będziesz obcy, nawet jeśli błyśniesz. No, można się jeszcze podlizywać obcym miastom, ale to bajka dla naiwniaków. Bądź sobą u siebie. I o tym jest nasza bajka.”

365 ARCHEOLOGIA PAMIĘCI. GNIEZNO 2022 – PAŹDZIERNIK

Kolejne części znajdziesz tutaj.

Przedstawiamy Państwu już ósmą część literacko-fotograficznego projektu Krzysztofa Szymoniaka, czyli cyklu 365. Archeologia Pamięci. Gniezno 2022.

Tak zapowiada go Autor: „Tradycyjnie już po raz kolejny dziękuję wszystkim Czytelnikom za trud lektury mojego „dziennika wspomnień”. Aktualny, sierpniowy, odcinek w całości poświęcam Gnieznu, a właściwie tym jego miejscom (kilku wybranym miejscom), które stanowią o specyfice, urodzie i niepowtarzalności naszego miasta. Pod słowem „miejsce” rozumiem nie tylko konkretny punkt na mapie, ale także to wszystko (to, jak ów „punkt” wygląda), co jest jego materią, ideą, historią, kształtem lub konstrukcją. Takie właśnie, interesujące mnie/nas miejsca w Gnieźnie są zazwyczaj powszechnie dostępne i znane, ale bywa, że są ukryte przed wzrokiem przechodnia (gdyż znajdują się wewnątrz niedostępnych obiektów, np. w podziemiach starych kościołów lub na szczytach kościelnych wież, które nie są wieżami widokowymi, a do których przecież prowadzą jakieś schody lub drabiny), albo słabo dostępne lub zwyczajnie pomijane i omijane jako banalna oczywistość. I jeszcze jedno – kto na przykład, poza listonoszem i mieszkańcami danego fyrtla wie, gdzie znajdują się w Gnieźnie ulice: Złota, Kresowa, Zatorze, Miła, Tęczowa, Ślusarska, Oficerska, Skalna, Ugory, Zielna, Stanisława Lema i Czesława Miłosza? Oczywiście można to sprawdzić w kilkanaście sekund przy użyciu komputera lub smartfona, ale chodzi o to, aby zaglądać w te miejsca, bywać tam czasem, cieszyć oko urodą i poetycką stroną lokalnej topografii. Zapraszam więc na spacer do miejsc niebanalnych, które na stałe weszły do gnieźnieńskiej historii, pamięci, a nawet legendy.”