Świat dziecka jest dość skomplikowany. To huśtawka emocji towarzysząca odkrywaniu świata. Dla nas dorosłych niektóre problemy wydają się dość błahe, a z perspektywy naszych pociech niestety rosną do rangi olbrzymiej katastrofy.
Wielokrotnie różne spojrzenie na problem z dwóch różnych perspektyw dziecka i rodzica sprawia, że dzieci czują się niezrozumiałe, bezsilne, zagubione.
Każdy z nas jest inny i w różny sposób reaguje emocjonalnie na sytuacje, jakie napotyka na swojej drodze. Wyrazem smutku są łzy i przygnębienie. Nie mamy ochoty na nic, świat jest szary, nieciekawy, a smutek odbiera nam radość życia.
Niestety nikt nas nie uczy, jak w życiu reagować na trudne sytuacje.
Gdy bliska osoba ma problemy, jest smutna, w złym stanie psychicznym chcemy koniecznie jej pomóc podnieść się. Często niestety podjęte przez nas próby nie odnoszą określonego skutku.
Jak sobie radzić w ciężkich chwilach? Czy lepiej dać „upust” emocjom poprzez krzyk, płacz, przytulenie się? Czy stwierdzenie „chłopaki nie płaczą” jest mitem i oznacza bezradność?
Czy w ogóle istnieje złoty środek na poradzenie sobie z niezwykle ciężkim bagażem emocjonalnym? Jak istotne jest wsparcie moralne?
A gdyby tak stworzyć ,,kodeks pocieszania” …na pewno ta publikacja zawierałaby niezliczoną ilość stron i wskazówek, które niekoniecznie sprawdziłyby się w każdej sytuacji.
Tworzenie takiego instruktażu nie ma najmniejszego sensu – nauczmy się rozmawiać o problemach i wzajemnie słuchać.
Wiele osób uważa, że płacz to coś wstydliwego, a tak naprawdę to niemądry pogląd, gdyż łzy mają moc oczyszczającą.
,,Bajkopomagajki” Klub dla Dzieci i Rodziców poleca książkę pt. „Smutek i zaklęte miasto” Wojciecha Kołyszko i Jovanki Tomaszewskiej, GWP Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne. To książka o emocjach, a dokładniej o smutku. W kontekście różnych przygód przedstawia, czym jest smutek i zawiera wiele cennych wskazówek pomagających sobie poradzić z tym uczuciem. ,,Instrukcja obsługi smutku” pomaga zrozumieć swoje emocje.
BAZA Centrum Edukacji Kreatywnej podeśle Wam pomysł na własnoręczny drobiazg, który z pewnością rozchmurzy niejednego smutasa.
Niech dzień pocieszania się nie kończy wyłącznie na dacie 22 luty. Niech trwa cały rok!
Dostrzegajmy ludzi zmartwionych w naszym otoczeniu, spróbujmy ich wysłuchać (dajmy wybrzmieć smutkowi!), nie wysilajmy się na mądre rady – po prostu dotrzymajmy towarzystwa drugiej osobie. Nie ma nic cenniejszego niż wzajemnie wsparcie, zrozumienie, które z pewnością przełoży się na lepsze samopoczucie. Bywają smutki małe i duże, ale najważniejsze jest to, żeby znaleźć przyczynę tego samopoczucia.
Nie ma radości bez smutku!
